Biz ne yaşıyoruz böyle?

Sürekli derken; sığındığımız yerin kapılarını zorlayan polisten saklanırken, üzerimize atılan bombalardan kaçarken, üzerine bomba gelmiş yaralı insanlara yardım ederken, bayılan insanları kurtarmaya çalışırken, üzerine bomba atılan insanlar ne pahasına olursa olsun sakin kalmaya çalışarak ve birbirini kollayarak kaçarken, bir gün önce ölümden dönen direnişçiler ertesi gün çiçek dikerken…

Bugüne kadar hiç ciddiye alınmayan bir nesiliz biz. Bohemiz, apolitiğiz, lüks dertlerimiz var, rahata alışkınız, kafalarımızı akıllı telefonlarımızdan kaldırmıyoruz, işimiz gücümüz tweet atmak, fotoğraf paylaşmak. Şimdi ilk kez, tüm bildiklerimizi işe yarar bir amaç uğruna kullanıp işe yaradığımızı hissediyoruz. Örgütlü değiliz, işe yaramayan Twitter’dan sesimizi duyuruyoruz, yardımlaşıyoruz. Hayvanları seviyoruz, sürekli fotoğrafını çekip Instagram’da paylaştığımız kediler ve köpekler, sizin aksinize, bizim dostlarımız; onlar da gaza maruz kalıyor, onları unutmuyoruz. En zor şartlarda, en karanlıkta telefonla fotoğraf çekmeyi öğrendiğimizden her şeyi belgeleyebiliyoruz. Çocukluğumuzdan beri “Bilgisayar başında ne yapıyor bu çocuk” diye büyüdüğümüzden, sizi hackliyoruz. Bilginin sürekli güncellendiği bu kirli internette çabuk öğrenmeyi alışkanlık haline getirdik. Gaz maskesini sadece bir fotoğraf objesi olarak kullanan nesilken, artık tüm modellerini biliyor, hangi türün ne kadar işe yaradığını ezbere anlatabiliyoruz. Bize yardım eden markaları koruyor, etmeyenlerle ilişkimizi keserek ekonomiyi allak bullak edebiliyoruz. Medya bizi yok saysa bile, bireysel güçlerimizi birleştirerek kitlesel güçler yaratıyor ve çözüm bulana kadar durmuyoruz.

Peki biz ne istiyoruz? Dediniz ya, “Ne istediklerini de bilmiyoruz.” diye. Biz, bizi dinlemenizi istiyoruz, sorularımızı sormak ve kaçamak cevaplar almamak istiyoruz. Doğayı korumak için çadırlarında uyuyan insanların çadırlarını nasıl yakabildiğinizi merak ediyoruz. Buna gerçekten tepki vermeyeceğimizi mi düşündünüz, sormak istiyoruz. Mesele en başta birkaç ağaçken, mesela doğayla ilgiliyken, neden üzerimize gaz bombaları yediğimizi bilmek istiyoruz. İnsanların evlerine nasıl gaz bombası attığınızı, plastik mermi kullandığınızı, tüm Türkiye’de herkes bir şey anlatmaya çalışırken, tüm millete acı çektirip nasıl görmezden gelebildiğinizi merak ediyoruz. En çok da, Antakya’da darp yüzünen Abdullah Cömert’in öldüğü gece nasıl uyuyabildiğinizi merak ediyoruz.

Ben bir reklam ajansının kurucu ortağıyım, hani şu bohem tayfadan. Ajansımızda 12 kişilik bir ekibiz. Adınıza empati yapmaya çalışıyorum ve düşünüyorum: Bu 12 kişi gelip benden  ve diktatör tavırlarımdan şikayetçi olsa ne yaparım? Cevap basit, giderim, kapatırım ya da bir çözüm ararım. Duymuyormuş gibi yapmam, manipüle etmekle uğraşmam; çünkü bilirim ki, bu güç katlana katlana çoğalacak.

Peki siz, milyonlarca çapulcu sizden nefret ederken, nasıl böyle durabiliyorsunuz? Çapulcu oldukları, çapulcu olduğumuz için mi?